درمان پسوریازیس ناخن

 درمان پسوریازیس ناخن به محصولات موضعی، مداخلات رویه ای و عامل های سیستیک دهانی و بیولوژیکی اشاره کرد. نفوذ ضعیف داروهای موضعی به ناخن و بافت های اطراف آن، درد ناشی از تزریق داخل ضایعه، عوارض جانبی و نظارت بر درمان سیستمیک و پایبندی بیمار به درمان از عوامل مهم دردرمان بیماری ناخن می باشد. به دلیل آنکه بسیاری از روش های معمول که غالباً برای درمان پسوریازیس به کار گرفته می شوند منتشر نشده اند و از کارآزمایی تصادفی، دو سویه کور و تحت کنترل با پلاسبو به منظور درمان بیماری ناخن استفاده شده است، بررسی های اخیر کوکران به پزشکان کمکی در جهت اتخاذ یک تصمیم آگاهانه به منظور انتخاب بهترین روش درمان برای بیماران مبتلا به پسوریازیس ناخن نمی کند.

 در روش درمان پسوریازیس ناخن بین توجه به شدت بیماری پوست، ورم مفاصل پسوریاتیک، شدت بیماری ناخن با اختلال همزمان تاثیر بر کیفیت زندگی تعادل برقرار شود. تمام بیماران باید مورد ارزیابی عفونت های قارچی (onychomycosis) قرار بگیرند زیرا عفونت های قارچی می توانند بیماری پسوریازیس ناخن را بغرنج کنند. برای نوعی از بیماری که فقط محدود به ناخن ها می شود کورتیکو استروئید های (کورتون) موضعی با قدرت بالا با و یا بدون کلسی پوترپول گزینه اولیه می باشد. در بیمارانی که شدت درگیری ناخن بسیار است درمان موضعی ناخن اثر بخش نبوده است و adalimumab، ustekinumab، etanercept، تزریق کورتون داخل ضایعه، متوترکسات سدیم (methotrexate sodium) و acitretin برای درمان توصیه می شوند. برای بیمارانی که شدت درگیری پوست و ناخن شدید است ادالیمومب، استکینوماب و اتانرسیت به شدت توصیه می شوند و متوترکسات ، ترتین، Infliximab و apremilas توصیه می شوند. در خاتمه برای بیماری که درگیری در نواحی ناخن، پوست و مفصل شدید است ادالیمومب، اتانرسیت، استکینوماب، اینفلیکیسماب، متوترکسات، اپرمیلاست و گولیموماب (golimumab) توصیه می شوند.