تاریخچه آرایش در آرایشگاه

   در طول تاریخ آراستگی ظاهری همیشه مورد توجه افراد بوده و در زمان‌ هایی این آراستگی افراطی و برای تفاخر و جلب توجه بیشتر در بین طبقات خاصی رایج بوده است. آرایش را می توان در چهره مصریان باستان مشاهده کرد که عمدتاً تا اطراف چشمان را با رنگ‌های سبز و خطوط سیاه رنگ آمیزی می کردند. مثلاً ملکه کلئوپاترا با کشیدن سرمه به دور چشمانش قصد داشت قدرت نفوذ بیشتری داشته باشد. پادشاهان و درباریان ایرانی و عرب با گذاشتن زیور آلات به گوش‌ها و ریش‌ های خود و پادشاهان و درباریان فرانسوی و انگلیسی با گذاشتن کلاه گیس‌ های بلند خود را از طبقات پایین‌ تر متفاوت و جدا می‌ کردند. مردم قبایل سیاه پوست و سرخ پوست علاوه بر بکار بردن رنگ‌های شاد و زنده در چهره، خود را برای جشن‌ ها به شکل‌ های عجیب و غریب آراسته می کردند. در دنیای امروز آراستگی ظاهر به عنوان یک اصل، اجبار و برای همه مردم مطرح است. بهترین آرایش آن است که عیب‌ ها را پوشانده و مناسب با مکان، زمان، سن و موقعیت اجتماعی افراد باشد.
   آرایش به معنی اضافه کردن است و در اصل، در برابر واژه پیرایش قرار خواهد گرفت که به معنی کم کردن است. امروزه، در اصطلاح عام و عمومی، هر دو واژه به غلط در مورد زیبایی چهره یا بدن استفاده می شوند و به معنی عملیاتی هستند که ظاهر فرد (بیشتر صورت و مو) را زیباتر جلوه می دهد. معمولاً در ایران آرایش برای بانوان و پیرایش برای مردان به کار می‌رود. آرایش و پیرایش اغلب در مکانی به نام سلمانی یا آرایشگاه توسط آرایشگر انجام گرفته و لوازم آرایش نیز در فروشگاه‌ هایی با همین عنوان یا در داروخانه‌ها به فروش می رسد. در ایران، آرایشگر های رسمی باید دوره‌ های فنی حرفه‌ ای مربوطه را که مهم ترین آن‌ ها دوره «آرایش - پیرایش» است، با موفقیت گذرانده باشند.